Friday 1 August 2014

Cerpen : Aku Bukan Penulis Takdir ( Dendam yang Terindah )

**
Aku bermundar mandir di taman. Kelibat Iz tidak kelihatan. Ye lah. Aku datang 30 minit lebih awal. Terlebih excited. Kalau ikutkan hati, tak mau aku datang bertentang mata dengan Iz. Tapi perkataan Ayah bagai ada magnet yang menarik aku ke situ.
30 minit berlalu.

Aku Nampak Iz, berpimpin tangan dengan ayah Kenapa pimpin tangan? Ayah kahwin lagi ke? Dengan Iz?

"Nasha"

Iz lepaskan pegangan tangan ayah. Lalu memeluk aku. Rasa rimas. Tapi, hurm. Rindu sebenarnya.

"Nasha, anak ayah"

Berderau darah. Ayah.

"Nasha, ni la ayah Izaz"

Berderau lagi. Apa maksud kau izaz?

"Ayah tau, mesti nasha pelik kan? Nasha ni la kakak tiri kamu. Yang kamu tak sempat jumpa dulu?"

Ayah tersenyum senang. Makin runsing aku. Izaz dari tadi membatu.



"Nasha, lepas ayah tahu izaz kawan dengan nasha, cepat2 ayah cerita perkara sebenar. Ayah cakap Nasha punca adik mati"

Giliran Izaz pula tersenyum. Entah kenapa aku rasa tu senyum tu seperti mengejek aku.
Aku bunuh adik dia? Ya. Jadi dialah kakak yang ayah nak kenalkan dulu? Beza umur ku dengan Izaz memang jauh. Tak dinafikan.


Aku terus membisu. Biar mereka terangkan apa yang berlaku.

"Minta maaf dik" 
Izaz bahasakan aku adik. Tersentuh hati aku.

"Boleh tak terangkan je apa yang berlaku? Nash letih la macam ni"

"Sayang, ayah mintak maaf. Semua salah ayah. Ayah tak dapat terima takdir yg adik mati. Ibu lumpuh lepas tu. Ayah salah. Tinggalkan tanggung jawab besar ayah pada mak kamu. Ayah minta maaf"
kata ayah sayu. Sesayu hati aku sekarang.

"Ibu dekat mana?"
aku cakap dengan nada yang perlahan.

"Ibu dah meninggal. 2 bulan lalu"
intonasi ayah lebih perlahan.

Hati aku bagai dihiris pisau. Sudahlah aku dibiarkan. Ibu meninggal tak bagi tau aku. Hina sangat ke aku?
Air mata dah kering. Tapi hati aku pula yang menangis,

"Maafkan kami, nasha?" Izaz pohon keampunan.

"Tak, aku tak akan maafkan kau orang! Kau orang buat aku macam sampah!!"

Senangkan nak ucap kata maaf. 9 tahun aku tanggung beban seorang diri. Aku lari pulang. Air mata berlinang kembali. 

Sampai saja di rumah, aku lihat pintu pagar berkunci. Beg aku kelihatan di hadapan pagar. Lah dah kenapa semua barang aku kat luar ni? Aku perhati beg di hadapan. 

Aku nampak mak di tingkap.
"Mak!! Bukak lah pagar ni. Orang nak masuk. Ni dah knp brang org kat luar mak?"
Kataku separuh menjerit. Mak menghilangkan diri disebalik langsir. Hek eleh org tua ni.

Ni dah kenapa? Aku dah kena halau ke? Kalau nak halau aku pon bagila rumah sewa ke pe ke. Haish.
Aku kutip semua barang aku. Jalan tiada arah. Aku boleh lihat masa depan aku hancur skang ni.
Eh kejap diari aku!! Aku lari pulang ke rumah. 

"Mak!! Diari!!"

Aduh weh buku tu. Aku selongkar beg aku. Tak de weh. Tiba tiba aku terpandang ke arah longkang. Nampak sama dan aku harap bukan dia. Tapi ya! Diari aku! Wehh siapa yang buang ni. Aku geli nak kutip. Dah basah dan yang pasti buku tu dah dibakar sebab aku boleh lihat kesan terbakar tu. Aku mencangkung mnghadap longkang.

Kenapa.........

"Mak!!!!
Aku jerit sekuat mungkin. Lantaklah jiran nak kata apa. Aku nk tinggal mana nanti?
wehh. Apa ni? Kenapa perlu jadi mcam ni?

"Nash, kau kenapa ni?"

"Amin! Hurm"

"Eh ni kenapa beg2 kau ada kat sini? Tu dalam longkang tu buku siapa?
Amin menyoal dengan muka pelik.

"Aku kena halau"

"Kau kena halau? eh?"

"Kot"

"Kot?"

"Aku rasa aku kena halau. Hahah"

"Haih. Ni nk stay mana?"

"Rumah kau lah. Boleh?"

"Kau, aku ajnabi kau lah"

"Kau stay ngan family kau kan?" Aku berdiri menghadap Amin. 

Aku harap ada rasa belas kasihan dari dia. Aku tak main main nak tinggal rumah dia. Lagipon family dia kenal aku. Hurm.

"Tapi sampai bila?"

"Bila bila?"

Amin terkejut. Terkejutlah kot. Muka nmpak kaget.

"Kau tinggal dengan saudara akulah. Semua perempuan nak?"

Cepat cepat aku mengangguk. Aku tiada pilihan. Aku kena percaya jugak mamat ni.

**

"Wahh, besarnya rumah saudara kau" Aku memerhati rumah agam di hadapanku ini. Sebenarnya ada sedikit perasaan takut dengan Amin ni. Betul ke ni rumah saudara dia? Tah tah dia nak jual aku. Hehhhh. 

"Besar kan, jomlah masuk"

Aku mengekori Amin dari blakang. Teragak agak aku jalan.

"Mak cik! Apa khabar?"
Aku lihat Amin menyapa seorang mak cik dalam lingkunan  50 an mungkin?

"Alhamdulillah,, Amin. Sihat Alhamdulillah."

"Mak cik, nilah Nasha"

Amin macam berbisik dengan mak cik tu. Tapi aku dengar apa yang dia kata.

"Nasha!!"

Sapa seorang wanita dari belakang. Macam cam suara ni. Aku pusing ke belakang. Aku rasa ringan. Tiba tiba aku rebah.

** 

"Nasha dah sedar!!"

Ucap seorang wanita. Yang pasti nilah wanita yang seru aku tadi.

Mata aku kabur. 

"Eh aku kat mana ni?"
Tiba tiba mata aku jadi segar.

Aku lihat Amin, mak cik tadi dan..

Izaz!!

Apakah? Kata rumah saudara Amin. Ni pahal izaz ada plak?

"Amin.."
Aku panggil mamat tu.

"Err. ye?"

Tergagap gagap amin menjawab.

"Amin, awak boleh pulang dulu. Terima kasih ya?"

Ayah masuk bilik yang aku terbaring ni menghalau Amin.
Aku bingkas bangun tapi dihalang mak cik yg aku rasa dialah mama Izaz.

"Nak pergi mana?" Tanya dia.

"Ikut Aminlah. Amin tunggu!"

Tapi yang pasti Amin sudah pergi.

"Nasha makan bubur ni dulu. Tadi doktor datang, dia kata Nasha pengsan sebab perut kosong"

Perut kosong? Oh, iyalah aku tak jamah apa apa makanan pon hari ni. Sebab excited sangat nak jumpa Iz.
Aku jamah sedikit bubur tu. Malu sebenarnya. Tapi demi kesihatan diri, aku makn juga.

Selesai menjamah bubur enak itu, ayah memulakan bicara.

"Nasha tinggal sini ya? Dengan ayah"

"Lol"

"Nasha, tak baik ckap cam tu dengan ayah"
Iz tegur.

Aku pandang dia. Menyampah.

"Ya lah Nasha, tinggal dengan kami ya? Nanti mama boleh masak untuk Nasha"

Sah! Betullah dia mama Iz.

"Tak pe lah mak cik, saya tinggal dekat skatepark je. Heh"

"Nasha! Ayah ckap tinggal dengan ayah! Susah sangat nak dengar kata!"

Ayah menengking. Terguris hati aku.

Aku bangun.

"9 tahun! 9 tahun Nasha hilang kasih sayang. Kasih sayang ayah, ibu, keluarga. Dan sekarang,
senang senang ayah nak bagi balik kasih sayang tu. Nasha bukan patung ayah. Nasha menderita selama ni. Ada ayah tau? Ada ayah peduli? Ayah tinggalkan Nasha dengan Mak yang tk bagi kasih sayang tu, lepas tu ayah tak jenguk jenguk. Biarlah orang kata Nasha tiada perasaan. Perasaan Nasha ni, dah cukup berpura kata bahagia. Cukuplah. Nasha letih."

Perlahan air mata turun. Sebak. Ya. Aku nk nangis sepuasnya.

Aku lihat mata ayah merah.

"Maafkan ayah, Nasha. Ayah buta dengan semua kesalahan ayah. Kita bina hidup baru ya, Nasha. Tinggal dengan ayah?"

Lembut ayah menutur. Aku menggeleng kepala. Aku lari keluar dari rumah itu. Pergi ke skatepasrk. Nangis puas puas. Tapi tak terpuas.

"Nasha"

Amin. Apa lagi ni.

"Kau ceritalah dekat aku"

"Aku sakit. Sakit dengan dunia. Salah aku ke? Salah aku ke semua yang terjadi ni?"

"Aku faham kau. Nasha, ayah kau dah insaf. Maafkanlah ayah kau"

"Macam mana aku nak maafkan."

"Hurm, kau ego Nasha"

Zass!! Tertusuk. Aku ego ke?

"Ni kau nak tidur mana? Takkan kat sini"
Amin memerhati sekeliling.

"Pukul brapa ni min?"

"8;04"

"Wah, aku tak solat lagi ni. Dah malam. Tak pe lah aku gerak p surau dulu. Aku tidur sana"

"Ok. Erm Nasha, fikir masak masak. Jahat mcam mana pon ayah kau dia tetap ayah kau."

Aku memekakkan telinga. Tapi ayat tu lah yang berlegar di fikiran.

'Jahat macam mana pon dia, dia tetap ayah aku'

**

Aku lihat jam di dinding surau. 10:30.
Aku bermain main dengan telefon bimbitku. Sedar tak sedar dah pukul 12:00.

Baik aku tidur dulu.

Aku terjaga. Lihat jam pukul 3:00.
Aku bangun ke tandas dan mengambil wudhu.
Terus aku bentang sejadah dan tahajud.

Usai tahajud aku lihat seorang wanita berusia datang hampir pada aku. Mukanya yang bercahaya membuatkan aku tidak nampak dengan jelas wajahnya.

"Nak, ada masalah ya?"

Aku angguk.

"Apa masalahnya?"

Aku menceritakan masalahku. Semuanya.
Sebak.
Sebenarnya aku rindu ayah.

"Adik, mak cik rasa ayah adik dah insaf. Manusia mana tak lakukan kesilapan kan? Maafkan ayah adik. Pemaafkan sikap nabi? Adik tak nak contohi nabi ke? Adik mesti rindu dengan suasana masa adik sama sama dengan keluarga adikkan? Binalah hidup baru. Kuat dik, setiap yang berlaku ada hikmah"

Mak cik usap bahuku lembut. Aku tunduk bawah. Tenung sejadah di hadapan. Allah, betul kata mak cik tu.

"Nak, bangun nak. Dah nak subuh ni"

Aku terus bangun. Terkejut dia macam kucing kena simbah air. Aku lihat seorang pak cik tua yg meletakkan shawll di bahu. Pak imam mngkin. Tapi mana mak cik tadi. Takkan bertukar jadi pak cik ni plak. Aku cari mak cik tadi. Nampak bayang pon jadilah.

"Cari apa nak?"

"Cari mak cik tadi. Pak cik ni mak cik tadi eh?  Bertukar eh?"

"Haha. Apa kamu cakapkan ni? Dah pergi perbaharui wudhu', sekejap lagi jemaah datang"

Aku angguk. Terus ke tempat ambil wudhu. Kepala masih ligat fikir tentang mak cik tadi.

**

Aku berjalan ke skatepark. Cari Amin sebenarnya. Aku nampak Amin sedang menggilap decknya.
Huh, nasib jumpa.

"Amin!"

Amin menoleh.

"Ha, kenapa Nash?"

"Aku, nak jumpa ayah. Nak settle semua"

"Kau dah insaf ke? Kau jangan jadi anak derhaka nash. Aku benci kawan dengan orang derhaka ni. Heh"

"Eh kau ni kenapa?"

"Heh"

Aku lari. Aku menangis. Terbukti aku hina.

"Aku pulang ke masjid. Capai selendang dari dalam beg. Hadap cermin. Teragak agak aku menyarung selendang itu ke atas kepala. Mencecah sahaja selendang di atas kepala, automatik tangan menarik balik selendang itu.

Allah, sampai bila aku nak kumpul saham dosa ni. Allah Allah.
Aku dah fobia dengan segala jenis hijab atas perbuatanku melibas adikku dulu. Aku jadi takut dengan tudung. Takut benda sama berulang. Sebab itu, aku tidak memakai tudung sehingga sekarang.

Ya Allah, kau permudahkanlah.

Aku menutup mata. Perlahan aku menyarung semula selendang itu. Alhamdulillah. Tiada lagi tindakan drastik. Syukur ya Allah.

Aku berjalan ke rumah ayah. Aku lihat Izaz sedang menyiram pokok bunga. Hurm, Izaz, aku rindu kau.

"Assalamualaikum Izaz"

Izaz toleh belakang. Mukanya pucat. Tapi dia tetap tersenyum. Kenapa muka dia pucat?

"Waalaikumusalam. Nasha!!"

Izaz berlari ke arahku. Sedang dia berlari Izaz tiba2 terjelopok jatuh.

"Izaz!! Ya Allah knp ni Izaz?"

Mungkin dengar jeritanku, mama Izaz dan ayah berlari ke arahku. Cepat2 ayah mengendong Izaz masuk ke dalam perut kereta.

Mama Izaz tarik tangan aku masuk dalam kereta dan mnyuruhku duduk d bahagian hadapan. Mama Izaz memangku Izaz di belakang.

**

"Doktor, macam mana anak saya?"

Perlahan doktor itu menggeleng kepala. Mukanya menunjukkan riak kecewa.

"Maaf, Allah lagi sayang dia"

Ayah terduduk. Mama Izaz meraung.
Aku? Statik berdiri.

Aku masih tidak faham. Apa yang berlaku? Tapi yang pasti, Izaz dah.....

**

"Nash, ayah ada awak seorang je ni sebagai anak ayah. Tinggal dengan ayah ya?"

Aku angguk perlahan.
"Ayah, Nasha mntak maaf. Nasha dah boleh trima segalanya."

"Ayah pon sayang"

Kini, aku nak mula hidup baru.

Izaz, rupanya dia ada barah otak. Masha Allah terkejut juga aku bila tahu. Rupanya dia pergi Istanbul sebab nak rawat sakitnya. Moga kau tenang di sana Izaz.

Mak? Aku pon tak tau. Rupanya mak dah lama cerai dengan ayah. Ayah bayar mak supaya jaga aku. Ayah masih jaga kebajikan aku sebenarnya. Kasih sayang ayah tak terbelah bahagi.

Amin? Kami dah berbaik.

Aku sekarang sudah berhijab. Pakai tudung labuh Arwah Izaz :3 Dan aku sudah mula menjinakkan diri dalam usrah. Syukur ke hadrat Ilahi. Mama pon baik dengan aku. Bahagia sudah aku. Pahit tak selama nya akan pahit.

Alhamdulillah. Hidup aku semakin baik. Dendam aku selama ini rupanya indah. Aku suka jalan hidup aku. Kalau aku yang tulis takdir aku, takkan indah sebegini :') Ya, aku bukan penulis takdir.

_______________________________________________________________________

Maaf, baru siap. Enjoy. Selamat  Hari Ghayio aku nak ucap. Maaf salah silap.
Terima kasih sebab baca. :)
 Kalau ada apa2 tak faham boleh ask http://ask.fm/MiraSobri
boleh tweet https://twitter.com/werxkittun